Έχετε νιώσει ποτέ τελείως ανίκανοι; Έχετε αισθανθεί ότι δεν μπορείτε να κάνετε κάτι το απλό, εύκολο, αυτονόητο, το οποίο σχεδόν όλοι οι άλλοι χαρακτηρίζουν με τα ίδια ακριβώς επίθετα; Μήπως σκεφτήκατε ή καλύτερα μήπως βιώσατε μια εμπειρία που άλλαξε τα "πιστεύω" και τις αντιλήψεις σας από τη μια στιγμή στην άλλη ή έστω σας εμφάνισε κάτι που αγνοούσατε για όλη σας τη ζωή; Μπορεί να το θεωρούσατε απλοϊκό, να πιστεύατε ότι δεν σας αφορά ή ακόμη χειρότερα να ήσασταν τόσο στενόμυαλοι, φοβισμένοι ή δειλοί που να το αγνοούσατε εσκεμμένα. Λογικά, δεν φταίτε εσείς, αλλά σίγουρα από αυτή τη στιγμή, κατά την οποία θα σκεφτείτε αυτά που θα σας πω, το φταίξιμο και η ευθύνη σάς επιβαρύνει εξίσου.

Λοιπόν, μια τέτοια εμπειρία είχα τις προάλλες, όταν στα χέρια μου έπεσε ένα εγχειρίδιο των Νέων της Ευρώπης. Το ξεφύλλισα, μου φάνηκε ενδιαφέρον. Σε μια από τις τελευταίες σελίδες υπήρχε το σύστημα ανάγνωσης για "τυφλούς" ανθρώπους και σε μια άλλη το ελληνικό αλφάβητο σχηματισμένο στη νοηματική.

Η πρώτη μου σκέψη; Ωραία, θα περάσει λίγο ο χρόνος μου κάνοντας κάτι το δημιουργικό.

Στην αρχή, κοίταξα για ελάχιστα λεπτά το σύστημα ανάγνωσης Μπράιγ. Αυτό χρησιμοποιούν άνθρωποι που έχουν υποστεί απώλεια της όρασής τους και χάριν της αφής και των σχηματικών αναπαραστάσεων κατορθώνουν να διαβάζουν γράμματα και να αναγνωρίζουν αριθμούς. Τυχαία, εκείνη τη στιγμή μπροστά μου βρισκόταν ένα κουτί από κάποιο φάρμακο και κοίταξα μήπως είχε τις "περιβόητες" ανάγλυφες κουκίδες. Και πράγματι, ήταν εκεί. Ενθουσιασμένος και με τα μάτια μου αποκλειστικά και μόνο στο χαρτί με την αρίθμηση, προσπάθησα να διαβάσω σαν "τυφλός" την ημερομηνία λήξης του φαρμάκου. Αν και είχα μπροστά μου τη λίστα... δεν τα κατάφερα. Ασυνείδητα, δάκρυσα λίγο και σκέφτηκα: Πώς μπορούν αυτοί οι άνθρωποι όχι μόνο να διαβάζουν αλλά να ζουν;! Παρ' όλα αυτά δεν είχα ακόμη κατανοήσει απόλυτα την κρισιμότητα της κατάστασης.

Αυτό έγινε όταν προσπάθησα να σχηματίσω την πρώτη μου λέξη σαν... κωφάλαλος. Ίσως να ήταν λίγο ευκολότερο από το προηγούμενό μου πείραμα και γι' αυτό κατάφερα να "πω" τη λέξη "γεια". Στην απόπειρά μου, ωστόσο, να σχηματίσω μια απλή έκφραση... δάκρυσα ξανά. Είχαν περάσει δυο λεπτά κι εγώ είχα καταφέρει να συμβολίσω την έκφραση "γεια, με λένε Διονύση". Τότε ακριβώς κατάλαβα τι είχα πάθει. Είχα παρατηρήσει το αυτονόητο, είχα ταυτιστεί για δέκα συνολικά λεπτά με άτομα με κάποια μορφή ειδικής ανάγκης και δεν άντεξα. Η πίεση ήταν πολύ μεγάλη, η απώλεια ακόμη μεγαλύτερη.

Το είχα πλέον αντιληφθεί. Αν αφαιρέσεις μια από τις πέντε αισθήσεις σου είναι σαν να αφαιρείς τα λέπια από τα ψάρια με μια μοναδική αλλά ταυτόχρονα ΤΟΣΟ σημαντική διαφορά. Αν ο άνθρωπος χάσει μια αίσθηση του ακόμη μπορεί να ζήσει και γι' αυτό είναι αξιοθαύμαστος! Ακόμη, μπορεί να επικοινωνήσει, να μορφωθεί, να ωριμάσει, να αγαπήσει, να πετύχει, να δημιουργήσει!

Όμως, για κλείστε τα μάτια σας... για κλείστε το στόμα και τα αυτιά σας... για "ανοίξτε" την ψυχή σας. Δεν θα λέγατε "ΝΑΙ" σε ένα χέρι βοήθειας, μια "αγκαλιά" αγάπης;


Διονύσης Βοργιάς
Θύμα της οικονομικής κρίσης και της παραπαιδείας. Αυτές είναι οι βασικές πληροφορίες που χρειάζεστε για μένα. Αυτή την περίοδο προσπαθ΄να μυηθώ στο διάβασμα για να δώσω πανελλήνιες.



πηγή:enfo.gr