Εκείνη, όπως βεβαιώνουν με σιγουριά οι γονείς και οι διευθυντές μου, γεννήθηκε πριν από μένα. Έχουν δίκιο ή όχι, εγώ ένα μόνο ξέρω, πως δεν θυμάμαι ούτε μια μέρα της ζωής μου που να μη της ήμουν δοσμένος και να μην ένιωθα πάνω μου την κυριαρχία της.

Δεν μ' εγκαταλείπει ούτε μέρα ούτε νύχτα: μα κι εγώ δεν εκδηλώνω τη διάθεση να το στρίψω, πράγμα που δείχνει πως πρόκειται για γερό, σταθερό δεσμό.

Όμως, μην ζηλεύετε, νεαρή αναγνώστρια!

Πρώτα-πρώτα, η «Εκείνη» που δεν μ' εγκαταλείπει ούτε μέρα ούτε νύχτα, δεν μ' αφήνει ν' ασχοληθώ με τις δουλειές μου.

Με εμποδίζει να διαβάζω, να γράφω, να κάνω περίπατο, να απολαμβάνω τη φύση...

Γράφω αυτές τις γραμμές αλλά «Εκείνη» με τραβάει απ' τον αγκώνα και κάθε λεπτό, σαν την αρχαία Κλεοπάτρα του όχι λιγότερο αρχαίου Αντώνιου, με τραβάει στο κρεβάτι.

Δεύτερο, με καταστρέφει σαν μια Γαλλίδα κοκότα. Εξαιτίας της αφοσίωσής της, της θυσίασα τα πάντα: καριέρα, δόξα, ανέσεις...

Για χάρη της βαδίζω γυμνός, μένω σε φτηνό ξενοδοχείο, τρέφομαι με τιποτένια πράγματα, γράφω με νερωμένο μελάνι.

Όλα, όλα μου τα καταβροχθίζει, η αχόρταγη!

Τη μισώ, την περιφρονώ...

Έπρεπε από καιρό να τη χωρίσω αλλά δεν χώρισα μέχρι σήμερα, όχι επειδή η αμοιβή των δικηγόρων της Μόσχας είναι τέσσερις χιλιάδες...

Για την ώρα δεν έχουμε παιδιά.

Θέλετε να μάθετε τ' όνομά της;

Όπως θέλετε...

Είναι ποιητικό όνομα και θυμίζει Μπέλα, Λέλια, Νέλα...

Τη λένε Τεμπελιά


Αντόν Τσέχοφ - Αστείες ιστορίες , Εκδόσεις Καστανιώτης




πηγή: Ο Κλόουν