Αν ένας άνθρωπος θέλει πραγματικά να κάνει κάτι, τίποτα δεν μπορεί να τον σταματήσει. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η Βολιώτισσα παραολυμπιονίκης και παγκόσμια πρωταθλήτρια σκοποβολής Δώρα Μούτσιου. Πριν από 18 χρόνια διαγνώστηκε με σκλήρυνση κατά πλάκας, αντί όμως να το βάλει κάτω αποφάσισε να «πιάσει τη ζωή από τα μαλλιά».

Σήμερα αφενός αριθμεί πλήθος διακρίσεων σε εθνικό, ευρωπαϊκό και παγκόσμιο επίπεδο στην Σκοποβολή, αφετέρου δραστηριοποιείται και είναι ένα από τα πιο ενεργά μέλη της τοπικής κοινωνίας συμμετέχοντας σε διάφορες δράσεις, αποδεικνύοντας πως όταν υπάρχει θέληση υπάρχει και τρόπος!

Αυτό το μήνυμα θέλησε να περάσει χθες η Δώρα Μούτσιου, που είναι σκοπεύτρια της Εθνικής Ελλάδος στην κατηγορία SH2 στο αεροβόλο τουφέκι ατόμων με αναπηρία, μιλώντας ενώπιον νοσηλευτών και γιατρών στο πολυθεματικό Φεστιβάλ Εκπαίδευσης που πραγματοποιείται στο Νοσοκομείο Βόλου. Ο τρόπος με τον οποίο μίλησε για την περιπέτειά της, για την πορεία της νόσου αλλά και για τις αλλαγές που επήλθαν στην καθημερινότητά της, «καθήλωσε» το κοινό στο αμφιθέατρο του Αχιλλοπούλειου που την καταχειροκρότησε.

«Πρέπει να κυκλοφορούμε, να δραστηριοποιούμαστε, να υπάρχουμε, να διεκδικούμε βελτίωση της ζωής μας. Όσο δεν κυκλοφορούμε δεν υπάρχουμε», είπε απευθυνόμενη στους νοσηλευτές, που ήταν «κρεμασμένοι» κυριολεκτικά από τα χείλη της και ξεκίνησε να εξιστορεί την προσωπική της περιπέτεια.

Σημειώνεται, πως η αιτία της σκλήρυνσης κατά πλάκας (ΣΚΠ) είναι ακόμα άγνωστη. Οι επιστήμονες πιστεύουν ότι η νόσος προκαλείται από κάποιους άγνωστους και απρόβλεπτους περιβαλλοντικούς παράγοντες και από τη γενετική προδιάθεση που μπορεί να έχει ο κάθε ασθενής. Τα συμπτώματα, η πρόοδος, η σοβαρότητα και τα εξατομικευμένα συμπτώματα στη σκλήρυνση κατά πλάκας σε κάθε ένα άτομο δεν μπορούν να προβλεφθούν. Οι περισσότεροι άνθρωποι με σκλήρυνση κατά πλάκας διαγιγνώσκονται μεταξύ των ηλικιών 20 και 50 ετών, με τουλάχιστον τις γυναίκες να είναι δύο έως τρεις φορές πιο πιθανό να διαγνωστούν με τη νόσο σε σύγκριση με τους άντρες.

«Η νόσος είναι κακός συγκάτοικος»

 «Η σκλήρυνση κατά πλάκας είναι κακός συγκάτοικος. Έμαθα όμως να ζω μαζί της από το 2000 που διαγνώστηκα με τη νόσο» σημείωσε ξεκινώντας την ομιλία της η Δώρα Μούτσιου. Η περιπέτεια υγείας για την ίδια ξεκίνησε όταν αντιμετώπισε πρόβλημα στα μάτια. «Ο πρώτος λόγος που μ’ έκανε να πάω σε γιατρό στο νοσοκομείο ήταν η διπλωπία. Αρχικά, διότι μέσα σε λίγες ώρες και μετά από αναζήτηση δεύτερης και τρίτης ιατρικής γνώμης, η διάγνωση ήταν ξεκάθαρη: Σκλήρυνση κατά πλάκας».

Το σοκ, όπως περιέγραψε χθες η ίδια, ήταν μεγάλο. Μέχρι τότε ήταν μία πετυχημένη οικονομολόγος που είχε όλες τις ευκαιρίες μπροστά της. «Έπεσα σε κατάθλιψη. Δεν ήξερα πώς να λειτουργήσω και με ποιον τρόπο θα πρέπει να αντιμετωπίσω τη νόσο», είπε απευθυνόμενη στους νοσηλευτές. Όλα αυτά μέχρι τη στιγμή, που στην Παραολυμπιάδα του 2004 ως εθελόντρια βίωσε από κοντά την αγωνιώδη προσπάθεια ατόμων με δύσκολες αναπηρίες να λάβουν μέρος στους Ολυμπιακούς Αγώνες.

«Μου δόθηκε η ευκαιρία να δω πάρα πολλά αγωνίσματα. Στην ποδηλασία όμως… πήρα το μάθημα ζωής. Είδα ανθρώπους χωρίς πόδια και χωρίς χέρια να κάνουν ποδήλατο. Αν εγώ είμαι ανάπηρη, τούτοι εδώ τι είναι;» αναρωτήθηκε και κάπως έτσι όπως εξήγησε αποφάσισε να ασχοληθεί με τον αθλητισμό και ειδικότερα με τη σκοποβολή.

Σήμερα εκτός από τη σκοποβολή ασχολείται και με τις ρίψεις. Παράλληλα είναι εθελόντρια στην Ελληνική Ομάδα Διάσωσης, ιδρυτικό μέλος του Ιππόκαμπου και μέλος του Συλλόγου για τη Σκλήρυνση κατά Πλάκας.

Μία από τις τελευταίες χαρές που γεύτηκε η Δώρα και «μοιράστηκε» χθες με τους νοσηλευτές στο Αχιλλοπούλειο, ήταν ότι πλέον το Σκοπευτήριο του Βόλου είναι προσβάσιμο στην ίδια.

Τα τελευταία χρόνια δεν μπορούσε να πάει στο Εθνικό Σκοπευτήριο της πόλης γιατί δεν υπήρχε πρόσβαση στους ανάπηρους. Η ίδια δεν μπορεί να ανέβει τα σκαλοπάτια, με το αναπηρικό της καροτσάκι. «Ορισμένοι θεωρούν πως ένα σκαλί δεν είναι πρόβλημα για ένα αμαξίδιο. Δυστυχώς, τα λάθη είναι πολλά. Μπαίνεις σε ένα πεζοδρόμιο από μια ράμπα και μπορεί να μη βγεις γιατί δεν υπάρχει άλλη», είπε με παράπονο η παραολυμπιονίκης.

Μόλις τον περασμένο Δεκέμβριο έγινε η τεχνική παρέμβαση και ο χώρος κατέστη προσβάσιμος. Από τότε η Δώρα νιώθει πανευτυχής. «Για μένα νίκη είναι κάθε φορά που καταφέρνω να πάω σκοπευτήριο, διότι δεν ήταν πάντα “προσβάσιμο”», πρόσθεσε η ίδια, παραδίδοντας μάθημα ζωής και ενεργούς δράσης. Κατά τη διάρκεια της χθεσινής μέρας μίλησε επίσης και ο φυσικοθεραπευτής της παραολυμπιακής ομάδας κ. Γιάννης Μάκος.

ΒΑΣΩ ΚΥΡΙΑΖΗ
Πηγή: www.taxydromos.gr