Συνέντευξή της στο περιοδικό myTV

Η Κατερίνα Παύλου είναι ένα ζωντανό παράδειγμα δύναμης και δημιουργίας. Ένα πρόβλημα υγείας την οδήγησε στη συγγραφή και στη δημιουργικότητα, σε πολλούς τομείς. Η συγγραφέας μας μίλησε για το τελευταίο της βιβλίο, με τον τίτλο «Ένα σύμπαν μιλφέιγ», και μοιράστηκε μαζί μας τη φιλοσοφία της ζωής της και το πώς διαχειρίζεται τις δύσκολες καταστάσεις…

-Το τελευταίο σας βιβλίο έχει τον τίτλο «Ένα σύμπαν μιλφέιγ». Ξεκάνει από έναν έρωτα και μας οδηγεί τελικά, σε μια εντελώς διαφορετική κατάσταση…
Αυτό το βιβλίο γράφτηκε μόνο του. Ταιριάζει με το τραγούδι «εμείς για αλλού κινήσαμε κι αλλού η ζωή μας πάει»… Το ξεκίνησα χωρίς να έχω κάτι συγκεκριμένο στο μυαλό μου και το άφησα μετά, γιατί δεν υπήρχε έμπνευση. Για κάνα χρόνο έμεινε μόνο του…
Κάποια στιγμή το ξαναπήρα, αλλά μου βγήκε ένας άλλος έρωτας, όχι ο αρχικός – η ιστορία μιας άλλης γυναικάς. Έπρεπε λοιπόν, να συνδέσω αυτές τις δυο ιστορίες. Και αυτό έγινε με έναν περίεργο τρόπο. Είναι ένα πολιτικοκοινωνικό μυθιστόρημα. Δηλαδή αυτές τις δυο γυναίκες τις συνδέει ένας άνδρας και δεν πρόκειται για ένα ερωτικό τρίγωνο, όπως όλοι φαντάζεστε. Κινητέ γύρω από μια πολιτική δολοφονία ενός άνδρα ο όποιος ξεκίνησε από μια Δεξιά οικογένεια, με τη Μεταπολίτευση, τον δολοφονούν και Δεξιοί που σιχαίνονταν την αριστερή του δράση και οι Αριστεροί οι όποιοι υπέφεραν από τους γονείς του.
Το μίσος ενώνει τους ανθρώπους ανεξάρτητα από πολιτικές πεποιθήσεις.

-Το μίσος οδηγεί στον διχασμό;

Το μίσος οδηγεί στη καταστροφή. Και αυτός που την υφίσταται-και δεν εννοώ τον δολοφονηθέντα-ζει σκληρές καταστάσεις. Έμεινε πίσω μια γυναίκα που τον λάτρευε και έζησε μια πολύ δύσκολη ζωή.

-Από πού αντλείτε τη θεματολογία σας;

Είμαι παραμυθού… Από μικρή μου άρεσε να λέω παραμύθια. Δεν μου αρέσει αυτό που θα πω, αλλά, για να είμαι ειλικρινής, όλο αυτό ξεκίνησε λέγοντας ψέματα στον πατερά μου. Ο μπαμπάς μου ήταν άλλης φιλοσοφίας. Δεν συμφωνούσε και επειδή δεν γινόταν να τον αλλάξω, κατέφευγα στα ψέματα. Έχω την αίσθηση ότι όλοι αυτοί οι άνθρωποι που δημιουργώ μέσα στα βιβλία μου υπάρχουν μέσα στο μυαλό μου και θέλουν να βγουν και ναι γνωριστούν με τον κόσμο. Και πιο πολύ μου αρέσει να περιγραφώ ανθρώπους και διάφορες καταστάσεις που συμβαίνουν όταν οι άνθρωποι συναντιούνται.

-Και πως από τις φανταστικές ιστορίες της νεότητας περάσατε στη συγγραφή;

Ξεκίνησε στο πανεπιστήμιο, όταν έγραφα τη διπλωματική μου εργασία. Τότε συνειδητοποίησα ότι η γραφή απαιτεί να είσαι συγκροτημένος και να ξέρεις τι θέλεις και να μπορείς να βάλεις τη σκέψη σου σε μια τάξη. Αρχικά έγραφα αρθράκια για μένα, χωρίς να τα δημοσιεύσω. Δεν είναι ποιητικός ο τρόπος που ξεκίνησα. Επίσης ρόλο έπαιξε και αυτό που μου συνέβη κάποια στιγμή…

 -Γνωρίζω ότι είστε ραδιοφωνική παραγωγός στον Σταθμό της Ομάδας Αλληλεγγύης Ανθρώπων με Σκλήρυνση κατά Πλακάς. Πως εμπλέκεστε με αυτό το θέμα;

Επειδή από τα 42 μου και μετά η σκλήρυνση με περιόριζε και έτσι άρχισα να κάνω μια ζωή πιο μαζεμένη. Όχι πολύ έξω, πιο πολύ μέσα, στο Facebook, και εκεί είδα ότι υπήρχε αυτή η ομάδα και σκέφτηκα πως καλό θα ήταν να γίνω μέλος τους, να δω τι κάνουν, να δω πως ζουν κι άλλοι ασθενείς. Έτσι είδα ότι ζητούσαν παραγωγούς για τον σταθμό τους και ήθελα πολύ να το κάνω. Εμένα δεν με νοιάζει να συζητήσω νε κανέναν για την σκλήρυνση. Ο καθένας όταν συνειδητοποιήσει ότι έχει ένα πρόβλημα δια βίου, βρίσκει μονός του τους τρόπους για να το αντιμετωπίσει. Δηλαδή δεν ήθελα να μιλήσω με κάποιον για να ανταλλάξουμε εμπειρίες. Έτσι πραγματοποίησα ένα παιδικό όνειρο και έγινα παραγωγός ραδιοφώνου. Η αλήθεια είναι ότι δεν θέλω να μπω στην ψυχολογία του ασθενούς. Βέβαια αυτό είναι προσωπική επιλογή. Δεν θέλω να ζω σαν ασθενής… Αν τα πράγματα τα παίρνεις πολύ σοβαρά, χειρότερα γίνονται. Έχω τους φίλους μου, μου αρέσει να δημιουργώ. Έτσι επέλεξα να ζω εγώ τη δική μου ζωή.

-Τι άλλο ετοιμάζετε αυτό το διάστημα;

Έχω ξεκινήσει εδώ και έναν χρόνο το καινούριο μου βιβλίο. Διορθώνω παράλληλα και επιμελούμαι το βιβλίο του γιου μου. Βρίσκομαι στο στάδιο που επεξεργάζομαι ένα σενάριο για μια ταινία μικρού μήκους. Και θέλω να μεταφράσω – επιτέλους- στα ελληνικά το πρώτο μου βιβλίο, το οποίο είχα γράψει στα αγγλικά.


Από το περιοδικό myTV και την Βίκυ Διαμαντή