Η διάγνωση της σκλήρυνσης κατά πλάκας σήμερα με τα τεχνικά μέσα που έχουμε (νευροφυσιολογία, μαγνητική τομογραφία, βιοχημικές εξετάσεις κλπ.) είναι εύκολη.
Μάλιστα, μερικές φορές είναι τόσο εύκολη που δυσκολεύονται και οι γιατροί να την πιστοποιήσουν.

Παραδείγματος χάρη, όταν ανακαλύπτουμε σκλήρυνση κατά πλάκας σε ένα βρέφος ή σε ένα γέρο, είναι δύσκολο να τη δεχθούμε, τη στιγμή που μέχρι τώρα μας δίδασκαν τα σοφά βιβλία πως η αρρώστια αυτή είναι μια αρρώστια των νέων.

Το πρόβλημα, λοιπόν, σήμερα δεν είναι τόσο πώς θα τεθεί η διάγνωση, αλλά πώς θα καλυφθεί η αμηχανία των γιατρών να γίνει δεκτή.

Τις περισσότερες φορές ακόμη και κορυφαίοι γιατροί αρνούνται να δεχθούν πως πίσω από ένα απλό σύμπτωμα ή ασθένεια π.χ. μια καταθλιπτική συνδρομή, κρύβεται η σκλήρυνση κατά πλάκας.

Έτσι, ακόμα και όταν αποδειχθεί, είναι στον εξεταστή πολλές φορές τρομερά δύσκολο να πει με σιγουριά και βεβαιότητα στον ασθενή τι συμβαίνει. Ακολουθούνε δικαιολογίες του τύπου (δεν είμαστε ακόμη σίγουροι…), (να περιμένουμε ακόμη λίγο…), (να κάνουμε μια καινούργια μαγνητική …), και γενικά μια έντονη διάχυτη τάση αναβολής της προβλεπόμενης θεραπείας.

Το αποτέλεσμα είναι να αυξάνεται ο φόβος του ασθενούς, ο ασθενής να γίνεται κοινωνικά ασταθής, να καταφεύγει σε πολλούς γιατρούς, όπου συζητεί με τον τελευταίο τις γνώμες των προηγουμένων και αναβάλει την αγωγή.

sclerosisbook.blogspot.gr